9 Temmuz 2011 Cumartesi




Bedenim engelleyemediğim bir şekilde zangır zangır titriyor.dişlerim birbirini çarpmasın diye tüm gücümle sıkıyorum acıtıncaya kadar...Bir yandan da terden sırılsıklamım...Birbirine tezat olduğu halde üşüyorum.İçim üşüyor...Gözümden yaşlar akıyor öylece durduramıyorum.Birden beliriveren o düşünceler yakamı bırakmıyor.Sahi hangi ara geliverdiler ki!!! Söylenen her bir söz bedenimin her yerine saplanan binlerce bıçak misali canımı acıtıyor ver her bıçak darbesinde içimden bir kez daha çığlıklar yükseliyor ve dişlerim daha da birbirine kenetleniyor.Dışarı kaçmasın kulaklarım duymasın diye.Yoksa içimdeki korku daha da artar biliyorum.Kimsesiz gibi hissetmek...ve bunu düşündükçe daha gözyaşlarının akması.Oysa son bir kaç gündür her şey yeterince güzelken şimdi...Bir o kadar da bok oldu.Doğuştan şanslı olmayanlardan olduğuma karar verdim bilmem kaçıncı kez.Bu titremem, terlemem ve aynı zamanda üşümem vücudumun az önce deli gibi istediği,can attığı o düşüncelerden olduğuna karar verdim.Bir anda aklım alarm vermeye başladı.O hayallerin kucağında buldum kendimi.Çekip gitsem...Hiç zahmete bile gerek olmadığının bilincinde aklım.Yeterince depomda mevcut ve o sahne durduramadığım bir şekilde gözümün önünde canlanıyor.Ne başı ne sonu önemli.Ne aile ne arkadaş ne sevgili...Hani gitsem diyorsun.Bu deli aklı sustursam o da rahat etse ben de ve belki de herkes.Bu kadar basit olmayan bir şey şimdi nasıl da can atıyorum.Acıyı acıyla yok edebilir mi insan..Belki bunun için her şey.Tüm bu hisler ve düşünceler..


Normalin kıyısından kilometrelerce uzakta olmak ve ona öyle uzaktan bakmak bu çok acı verici ve katlanılmaz.Bir hiç mi oldum gene. Hiçbir şeyi hak etmeyen bir hiç,yeryüzünde ha bir eksik ha bir fazla ne fark eder denilecek türden.Aklım kaos ortamı şimdi.Huzurunu kaybetmiş.Pusula yok.Sevgi yok.Neşe yok,acı var.Bir yandan kırıp döküp parçalamak isterken bir yandan halsizliğin esiri kıpırtısız.Çaresizlik en fazla delirten duygu.Çıkış diye bir şeyin olmadığına öylesine inandırır ki seni.Kayıtsız şartsız kabul edersin söylediklerini.Aklında bir başkası daha var ve o hep konuşur durur.O hep bilir.Sen dinlersin.Kölesin şimdi.Hiçsin ya bu yüzden kölesindir.Hadi son ver der,hadi,hadi diye bağırır durur.ve sen de düşünmeden söylediklerini bir emir gibi algılar ve yerine getirmek için can atarsın.Arzulamak böyle bir şey. Belki deli gibi arzularsın.Amacın sadece konuşanları susturmaktır. Aklındakileri...acı içindeki ruhunu...seni kurtarmaya çalışan jelibonları bu sefer sonun hazırlamak için kullanırsın.Kurtarıcım aynı zamanda sonum.Aklımın içinde savaş hala devam ediyor,direniyorum ama ölüler çok,kokuları geliyor.Kan kaybediyorum.Her yer öbek öbek kan gölü ama görüyorum ki onlar birbirlerini değil kendilerini öldürüyorlar.Bedenim son hız alarm vermeye devam ediyor.Üşüyorum,ellerim buz,korkuyorum.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder